بانویی از تبار نور
در تاریخ اسلام، برخی از نام‌ها نه تنها به یک شخص، بلکه به یک مکتب، یک راه و یک حقیقت زنده تبدیل شده‌اند. حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها)، بانوی پاک و والامقام خاندان اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، یکی از آن نام‌هاست که درخشش او فراتر از زمان و مکان، دل‌های شیفتگان را به سوی خود می‌کشاند.
او دخت گرامی امام موسی بن جعفر (علیه‌السلام) و خواهر امام علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) و عمّه حضرت جواد الائمه (علیه السلام) است؛ بانویی که نه تنها از دامان عصمت برخاست، بلکه خود آیینه‌ای از عصمت و طهارت شد. در روزگار سختی و پراکندگی شیعیان، حضور او در قم، برکت و معنویت را به این شهر هدیه کرد؛ شهری که به برکت وجود او، پایتخت علم و ایمان و مأمن دل‌های عاشق شد.
حضرت معصومه (س) در سال ۱۷۳ هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود و در سایه‌ی پدر بزرگوار و برادران امام‌گونه‌اش رشد یافت. دوران کودکی و جوانی‌اش در خانه‌ای گذشت که مکتب قرآن و معرفت در آن جاری بود. او با علم، ادب و ایمان آشنا شد و از همان سال‌ها به عنوان بانویی دانشمند و متقی در میان خاندان اهل‌بیت شناخته می‌شد.
هجرتی مبارک برای روشنگری راه حق
پس از آن‌که امام رضا (علیه السلام) به اجبار مأمون عباسی از مدینه به خراسان تبعید شد، حضرت معصومه (س) دل در گرو برادر گذاشت و راهی سفری شد که سرانجامش، آرامش ابدی در خاک قم بود. این سفر، تنها سفری خانوادگی نبود؛ بلکه حرکتی الهی و ایمانی بود. بانویی عفیفه و عالمه‌ی اهل‌بیت، می‌خواست ندای مظلومیت و ولایت را به دل‌های مؤمنان برساند.
در مسیر خراسان، کاروان حضرت در ساوه مورد حمله قرار گرفت و یارانش شهید شدند. در پی آن حادثه تلخ، حضرت معصومه (س) بیمار شد و از ادامه راه بازماند. با دلی پر از اندوه، از مردم قم درخواست کرد تا او را به شهرشان ببرند. مردم قم که از ارادتمندان خاندان اهل‌بیت بودند، با افتخار و شور، میزبان این بانوی آسمانی شدند.
تنها چند روز پس از ورود به قم، حضرت معصومه (س) در سن ۲۸ سالگی در بیت النور ستیّه دار فانی را وداع گفت و پیکر مطهرش در باغی به نام “بابلان” به خاک سپرده شد و از همان روز، قم به حرم اهل‌بیت (علیهم السلام) تبدیل گشت.
میراثی از نور
وفات حضرت معصومه (علیها السلام) پایانی بر زندگی ظاهری او بود، اما آغاز راهی تازه برای قم و شیعیان جهان شد. از آن پس، حوزه‌ی علمیه‌ی قم به عنوان میراث معنوی آن بانو شکل گرفت؛ مکانی که هزاران عالم، مجتهد، محدث و مفسر از آن برخاستند و نور علم و ایمان را در جهان پراکندند و انقلاب اسلامی ایران و حرکت آزادی خواهی در جهان از برکات آن وجود مبارک نشئت گرفته است.
امام جعفر صادق (ع) سال‌ها پیش از ولادت او، با نگاهی ملکوتی فرموده بود: «قم، حرم ما اهل‌بیت است و بانویی از فرزندان من در آن‌جا دفن می‌شود که شفاعتش شامل حال همه‌ی شیعیان ما خواهد شد.»
این پیشگویی، حقیقتی شد که امروز هر زائر در آستانه‌ی ملکوتی حضرت معصومه(علیهاالسلام) احساسش می‌کند. حضور در حرم او، نه فقط زیارت یک مقبره، بلکه ملاقات با روحی الهی است که دل را به نور ولایت روشن می‌سازد.
حضرت معصومه (سلام الله علیها) الگویی از ایمان، عفت، علم و وفاداری است. او نشان داد که زن مسلمان می‌تواند در اوج پاکی و معرفت، نقش مؤثری در دفاع از حق و ولایت داشته باشد. هر بانویی که در مسیر آگاهی، تقوا و محبت اهل‌بیت (سلام الله علیهم) گام برمی‌دارد، در حقیقت ادامه‌دهنده‌ی راه اوست.
امروز، در سالروز وفات آن بانوی کریمه، دل‌های عاشقانش غرق در اندوه است. قم رنگ عزا گرفته و زائران از سراسر ایران و جهان به حرم نور می‌آیند تا با چشمانی اشک‌بار عرض ارادت کنند.
اما در پس این غم، نوری نهفته است؛ نوری از معرفت، شفاعت و امید.
زیرا او هنوز در میان ماست؛ در دل هر مؤمن، در علم هر طلبه، در اشک هر زائر و در دعای هر دل‌شکسته.
سلام بر بانویی که کرامتش پایان ندارد؛
سلام بر شفیعه‌ی روز جزا؛
سلام بر حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها).
اطلس این اندوه جانکاه را تسلیت می گوید
